Rakesh de Vries: “Een ongeluk zit in een klein greppeltje”

Tekst: Christel Klok, Beeld: Rakesh de Vries

Wat is er precies gebeurd?

“Het was twee jaar geleden, op Eerste Pinksterdag. Ik was dat jaar één van de testbedrijven voor de voerleverancier. Daarvoor moest ik wekelijks het gras meten, knippen en opsturen, zodat zij in kaart konden brengen wat de conditie van het gras was en hoe het groeide. Normaal deed ik dit iedere maandag, behalve die één-na-laatste zondag in mei. We hadden net een dorpsfeest gehad op ons terrein dat weekend en mijn vrouw was aan het werk. Alles was opgeruimd, de kinderen lagen op bed en ik dacht ‘ik doe het vast, want dan hoef ik het morgen niet meer te doen’. Normaal loop ik altijd, maar omdat deze percelen wat verder weg lagen, ging ik met de quad. Ik had mijn ronde gedaan, alles was klaar en rond kwart voor acht reed ik weer richting het erf. Ondertussen werd ik afgeleid door de vrachtwagen die op een ander perceel van mij de feesttent op kwam halen. Ik wilde natuurlijk geen sporen in het land hebben, dus ik zat te kijken of het wel een beetje voorzichtig ging. In het land hebben we om de dertig meter een klein greppeltje zitten. Terwijl ik mijn focus heb op de vrachtwagen, wijk ik iets te veel af naar rechts en beland precies in zo’n greppeltje. De quad ging over de kop en ik vloog eraf. Ik voelde het gebeuren, maar dan ben je te laat en lig je op de grond. Mijn idee was in eerste instantie ‘niet zeuren, opstaan en weer door’, maar dat ging niet. Ik kreeg het warm, ik kreeg bijna geen adem meer en kwam tot de conclusie dat dit toch niet helemaal goed was.” 

Naam: Rakesh de Vries
Woonplaats: Terzool
Type bedrijf: Melkveebedrijf, 90 melkkoeien en bijbehorend jongvee 
Gebeurtenis: Ongeluk met quad in het land

En toen..

“Op een gegeven moment ben ik gaan liggen. Ik heb mijn telefoon gepakt en 112 gebeld. Op dat moment kwam er iemand aanrennen, dwars door het land en de sloten heen. Helemaal in paniek. Hij had het van een afstandje zien gebeuren en zag meteen dat het niet goed was. Ik heb hem eerst gekalmeerd en vervolgens heeft hij het gesprek met 112 van me overgenomen. Daarna heeft hij ook mijn ouders opgebeld. Mijn moeder is toen naar de kinderen gegaan en mijn vader is bij me gebleven om te wachten op de ambulance. Voor mijn gevoel duurde dat veel te lang. Omdat ze het niet vertrouwden, zijn er twee ambulances op pad gestuurd. Er was zelfs een traumahelikopter ingeschakeld, maar die had wat anders dus kon niet komen. Ze hebben mij eerst in het land grondig onderzocht. Daarna werd ik op een brancard gelegd en voor ik het wist lag ik in de ambulance.”

Wat is jou het meest bijgebleven van deze gebeurtenis?

 “Als ik er nu aan terug denk kan ik mij vooral de zere schouder nog goed herinneren en het bijbehorende gekraak toen ik landde. Achteraf niet gek, want ik bleek mijn schouderblad, sleutelbeen  en een aantal ribben gebroken te hebben. Ik ben op mijn linkerzij gevallen, mijn bovenbeen lag open en ik had vele kneuzingen. Doordat ik de val met mijn schouder heb opgevangen, is mijn hoofd gespaard gebleven. Daar heb ik eigenlijk wel geluk mee gehad. Ik droeg geen helm, dus het had heel anders af kunnen lopen..”

En dan begint er een lange herstelperiode..

“Ja, toen ik dacht dat ik na alle onderzoeken en scans misschien de volgende dag wel naar huis zou mogen, lachten de artsen me uit. Ik moest zeker nog wel een week in het ziekenhuis blijven en ook de daaropvolgende herstelperiode moest ik niet onderschatten. Volgens hen kon ik er zeker wel een jaar voor uit trekken voordat ik weer volledig pijnvrij zou zijn. Dat was echt wel even een tegenvaller.”

Hoe heb je je rust gepakt?

“Traplopen was geen optie voor mij, dus we hadden een bed in de woonkamer gezet. Daar heb ik nadat ik uit het ziekenhuis kwam nog zo’n drie maanden op geslapen. We zouden die zomer met de caravan naar Zweden of Noorwegen gaan, maar dat hebben we af moeten zeggen. Toch leek het ons wel goed om er even tussenuit te gaan met zijn allen. Halverwege augustus hebben we de auto gepakt en zijn we richting een camping in Valkenburg gereden. Drie uurtjes rijden met de auto was voor mij nog net te doen. Tijdens die twee weken ben ik echt tot rust gekomen. Thuis op het bedrijf was dit lastig. Je hoofd mankeert niks. Hoewel mijn ouders zich over de meeste taken ontfermden, kon ik de werkzaamheden op de boerderij maar moeilijk los laten. Ik bleef leiding geven. Je wilt zo graag dat het goed gaat en dan doe je soms nét iets te veel. Achteraf vraag ik mezelf weleens af of mijn herstelperiode er beter uit had gezien als ik de eerste weken wel volledig plat had gelegen.”  

Zijn de gevolgen van het ongeluk voor jou nog steeds zichtbaar?

“In principe ben ik bijna volledig hersteld, maar het blijft een zwakke plek. De linker onderrug en het bovenbeen zijn nu, twee jaar later, nog steeds wat dikker. De weefsels daarvan zijn afgescheurd en dat herstel kan nog wel anderhalf jaar duren. Een deel van dat gebied is ook gevoelloos. Ik heb er verder geen hinder van, maar het wordt ook niet meer beter. Met bepaalde werkzaamheden heb ik er nog wel eens last van. Bijvoorbeeld als er een koe moet kalven. Wanneer ik dan even mee moet trekken, heb ik de kracht wel in de armen, maar de rug heeft soms wat moeite met die krachten te verdelen. Dat voel je wel.”

Hoe was het voor jou om voor het eerst weer op een quad te stappen? 

De schade aan de quad viel mee. Ze hebben hem vrijwel meteen na het ongeluk opgehaald voor reparatie, maar je moet natuurlijk eerst wachten op de verzekering. Dat duurde wel een paar weken. Beetje bij beetje begon ik de quad alweer te missen. Toen hij terug was, ben ik er eigenlijk direct weer op gaan zitten. Je hebt zo’n ding toch gewoon nodig voor je bedrijf. Alleen rijd ik nu wel heel anders. Je bent continu gefocust op je snelheid of de andere gevaren.”

Doe je dingen nu anders als voor het ongeluk?

“Bij heel veel werkzaamheden op de boerderij zit een ongeluk in een klein hoekje. Als je zoiets meemaakt, zet dat je met heel veel dingen wel weer op scherp. Ik ben veel alerter en denk ook meer na over de gevolgen. Je hebt een bedrijf en een gezin. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Niet alleen bij de werkzaamheden op het bedrijf, maar ook bij het maken van vakantieplannen. Een skivakantie bijvoorbeeld, het lijkt me heel leuk, maar ik durf het niet meer. Ik ben gewoon bang geworden om te vallen.”

Wat spookt er nog wel eens door je hoofd?

“Stel dat het wel anders was afgelopen. De kinderen waren nu al erg geschrokken, maar wat als ze hun vader hadden moeten missen? Daar dacht ik eerder veel minder over na. Het ongeluk maakt me op vele fronten alerter dan ooit. Bij het autorijden bijvoorbeeld valt het me nu extra goed op hoe roekeloos andere weggebruikers soms rijden.”

Welke tip(s) heb jij aan boeren die regelmatig op een quad zitten?

“Houd je aandacht erbij en let op je snelheid. Je hebt geen gordel of beschermende kooi op een quad, dus er kan heel gemakkelijk wat gebeuren. Als je op zo’n ding zit voel je je heel wat, maar je bent eigenlijk ontzettend kwetsbaar!”

Wat motiveert jou om dit verhaal te delen?

“Ik heb eerst best wel even getwijfeld. Als het gaat om een ongeluk met een quad, hebben mensen al snel hun oordeel klaar. Ze gaan er meestal vanuit dat zo’n ongeluk aan je eigen gedrag ligt. Het mogelijke negatieve oordeel van mensen en een gevoel van schaamte zorgde ervoor dat ik er eerst even over na moest denken. Aan de andere kant hoor je best wel veel ‘bijna- ongelukken’ met een quad en ik hoop dat mijn verhaal mensen kan waarschuwen. Dat het een punt van herkenning kan vormen en mensen laat nadenken over hun eigen handelen. Zoals ik als eerder zei: een ongeluk zit in een klein hoekje.”